Tarlabasina Balyoz Indi..

Babylon Magazine'nin 14.sayısında Ekin Sanaç tarafından yapılan röportaj: www.babylondergi.com/sayi/14/s…

"Tarlabaşı Kentsel Yenileme Projesi kapsamında gerçekleştirilen yıkımla onlarca binaya balyoz indi. İstanbul'u ve meselelerini önemseyen bir çok üretim yapılıyor çevremizde. Bunlardan bazıları da grafik tasarımcı Kadir Yardımcı'ya ait. Baş döndürücü İstanbul çizimlerinin sorumlusu Kadir'le şehirle olan ilişkisini konuştuk."

Şehre dair çalışmaya, bu çizimlere ne zaman başladın? Kısa bir giriş yapabilir misin?
13 yıl öncesine dayanıyor, çizgiromanla ilgilenirken arkaplandaki kent dokusuyla daha çok uğraştığımı farkettim, binaları çizmek hoşuma gidiyordu. Böylece önplandaki insan figürleri giderek yok olmaya başladı. Aslında zamanla binaları insan, insanları da bina olarak gözlemlemeye başladım. İnsanın tercihlerini ve hayat içerisindeki duruşunu en iyi binaların ifade ettiği düşüncesi içime yerleşti.

İstanbul'un kendini en iyi hissettiğin semti neresi?
Bütün karmaşası ve sorunlarına rağmen Taksim'de olmak bana keyif veriyor, besleyici bir atar damar. Sonra da Kadıköy'ü önemsiyorum; sessiz ve Taksim'in tersine geniş bir alana yayılmış kılcal sokaklarda dolaşırken kendimi mutlu hissediyorum.

İstanbul'da alışkanlıkların, ritüelleşmiş aktivitelerin var mı?
Yürümek, bazen arkadaşlarımla, bazen tek başıma yürümek, Ümraniye'den Çamlıca'ya, ordan Acıbadem'e, sonra Kadıköy'e yürümek... Sanırım bir bisiklet alsam iyi olacak...

İstanbul'da seni en iyi hissettiren yolculuk nereden neyle nereye?
Biraz geç keşfettiğim bir minübüs hattı var: Ümraniye-Çengelköy! Çok kısa bir yolculuk olduğundan olacak hattın güzergahını komik bir şekilde uzatmışlar, ama ben keyif alıyorum o dolaştıkça.

İstanbul'un kendini en kötü hissettiğin semti neresi?
Halkalı ve sonrası...

Şehirle kurduğun ilişki ve yaptığın çizimler arasındaki bağı biraz anlatabilir misin?
Şehire karşı sevgi duyuyorum, insanlar söylenseler de dönüp dolaşıp bizi canlı tutan şeyin şehir olduğunu düşünüyorum. Sokaklarda dolaşırken ya da geçip giderken her bina ayrı bir geçmişi, geçmişsizliği, beklentiyi, zevki ya da zevksizliği dillendiriyor. Canetti, Kitle ve İktidar'da insanları yeldeğirmenlerine benzetir, çalışan, gururlu ama yerinden kımıldayamayan bir yapıya.. Yani binalar konuşur, binalar içindekini sergiler.. Başka bir deyişle sokağı, konsensusun betonla vücut bulmuş hali olarak görüyorum. Şehir çizimlerimde belirli bir semti kastetmeden bu konsensus(lar)la ilgileniyorum. Görsel belleğimde kalan şehir tortusunu kurgusal bir doku olarak çizmek, beni mutlu ediyor.

Şehrin zaman içindeki evrimine aşina biri olarak, İstanbul'un hangi tarihi döneminde
yaşamak isterdin? Ya da belki böylesi iyi diyorsundur?
Her dönemin kendi güzelliği ve sorunları var, geçmişte insanların çok daha naif ve iyi olduklarına inanmıyorum. Belki hayatlarında soylulaştırma ve yerinden olma gibi kavramlar yoktu, ya da teknolojik yıkım. Yine de ait olduğum dönemde olmak, yaşamak ve ona odaklanmak en iyisi.

2013 için nasıl planların var? Neler üzerine çalışıyorsun? Seni neler bekliyor?
2013'de elbette gerçekleştirmek istediğim yeni seriler var; şehre dair, şehirler, gitmediğim şehirler, insanlar, ağaçlar, taşlar ve doğaya dair seriler... Bir yandan sergilenmeleri, bir yandan da albüm-kitap çalışması olarak yayınlanmalarını istiyorum. Çünkü sayısal ortam başından beri alışkın olduğum bir şey olsa da, basılı ortamı daha çok önemsiyorum... Gravür ve benzeri baskı tekniklerini öğrenmek istiyorum, ki bu konuda hiç bir deneyimim yok... Uzun yıllardır çizgiromanla ilgilenmiyorum, oysa biriken hikayelerim söz konusu, bunları tekrar haftalık mizah dergilerine taşımak istiyorum... Çizimlerimi ve hikayelerimi uzun zamandır kendime saklıyorum; böyle şeylerle ilgilendiğimi, çizimlerimi çevremde çok az insan biliyordu, ondokuz yaşımda bu işlere bulaştığımda hissettiğim heyecanı şimdi tekrar hissetmeye başladım ve bu çok güzel bir duydu, sanki çizim yapmayı yeniden keşfediyor gibiyim; ama edindiğim deneyim ve çizdiklerime artık daha kuralsızca yaklaşarak...